Noc taka piękna

    Codziennie rano, wyrwana z objęć Morfeusza natrętnym budzikiem, zwlekam się z łóżka i przysięgam sobie, że dziś NA PEWNO położę się spać wcześniej. Codziennie wieczorem zabieram się za to, co konieczne do zrobienia. Zabieram się, ale najpierw, ku odmóżdżeniu, włączam telewizor. Wybór nieduży – tvn i polsat2, a jednak zawsze coś się znajdzie. Po pierwszym bloku reklamowym już mnie nie ma. 

       Padam ze zmęczenia na półgodziny, by przebudzić się na 'małe co nieco”. Jogobelka zaspokaja wilczy głód i teraz, w końcu, można wziąć się do roboty. Ale za oknem już ciemno. Autobusy jeżdżą coraz rzadziej, światła na przejściu dla pieszych zostają wyłączone, ludzie pod sklepem dopijają ostatnie piwko i oddalają się w nieznane. Znów to samo. „Hello darkness my old friend...”

       Od kiedy pamiętam działałam w trybie nocnym. Najpierw z wyboru – teraz z przyzwyczajenia. Mój mózg działa na pełnych obrotach, gdy gaśnie światło dzienne. Moja ulubiona zmiana w pracy kończyła się o 2:00 w nocy. Wszystkie prace zaliczeniowe powstają w świetle gwiazd. Najlepsze pomysły i projekty rodzą się po zmroku. Achh, gdybym tylko nie musiała wstawać z pierwszym "pianiem koguta"!

        Dziś, jak co dzień, walczę ze sobą. Drzemka już była, seriale się skończyły, ale godzina jeszcze nie ta. Piszę zatem tutaj, by za chwilę na piątym biegu uczyć się łacińskich słówek. By w pośpiechu tworzyć konspekt artykułu, który leży gdzieś w kącie jeszcze nieprzeczytany. Żeby położyć się spać z myślą „spakuję się rano”. I w końcu, żeby, wyrwana z objęć Morfeusza natrętnym budzikiem, zwlec się z łóżka i poprzysiąc sobie, że „dziś, NA PEWNO położę się wcześniej”.