Nie ma odpoczynku bez zmęczenia

Trzy-torowy tryb życia na stałe zagościł w mojej codzienności. Studia, studia, praca, studia, studia, praca. W chwilach wolnych odsypianie – po pół godzinki na ‘okienku’ między zajęciami, by móc stać we względnym pionie. Nigdy jednak nie zabrakło czasu na rozrywkę, która wciskana gdzieś między jedną a drugą zmianę, w weekend, zabierała kolejne godziny ze snu, nadrabiane w pociągu, w drodze z miasta do miasta. Ten weekend był jednak (nadal jest!) inny.

Piątkowy wieczór był świadomym wyborem. Po raz pierwszy (no, ewentualnie drugi) praca zeszła na drugi plan, oddając miejsce zabawie. Obiecanej, więc nieprzekładalnej bez względu na okoliczności. Zabawie nietuzinkowej, trzeba dodać, bo spędzonej z tymi najlepszymi, których poznańskie życie nieco oddaliło. Znajome mury, uśmiechnięte, dawno niewidziane mordki, dobra muzyka i regularnie rzucane złośliwości, których wydźwięku nie odda nawet 'WszechFacebook' – czegóż więcej do szczęścia? Przekonali się nawet Ci najbardziej oporni ;) Klimatycznych wygłupów na licealnym korytarzu, licznych prób poloneza i niezliczonych dyskusji z tymi znanymi i dopiero poznanymi, nie zmąciły ani późna godzina, ani sprzątanie (nawet wynoszenie śmieci może być zabawne w doborowym towarzystwie!), ani nawet myśl, że „jutro trzeba wstać”.

       Sobota, jak sobota – pracowicie, ale przyjemnie i satysfakcjonująco. Jej porządek zakłóciła jednak myśl o wolnej niedzieli – pierwszej, od… kiedy pamiętam. Choć napawała niepokojem, okazała się zbawienna. Pierwszy raz pojadę do Poznania wyspana (PRAWIE!). Pierwszy raz nie będę biegła z pracy do domu, by w błyskawicznym tempie pochłonąć obiad i spakować się siedzieć na facebooku do ostatniej sekundy, by pakować się na ostatni gwizdek, nie zabierając połowy rzeczy. I choć od rana mam poczucie destrukcyjnego nicnierobienia, to przyjemnie jest czasami posiedzieć z myślą, że NIC NIE MUSZĘ. Ale tylko czasami :)